Parmenides en zijn Leerling Zeno maakten met hun bewijsvoering een geweldige indruk, maar sommigen konden er echter toch niet mee leven dat ervaringen, verkregen door de zintuigen, verworpen moesten worden. Het wegredeneren van veelheid en verandering was gaf hun geen voldoening. De eigenschappen die de werkelijkheid leek te bezitten moesten eerder worden verklaard, dan te worden genegeerd.
De Pluralisten namen van Parmenides over dat het Zijnde ongeboren, onvergankelijk en onveranderlijk is. Om ervoor te zorgen dat veelheid en verandering weldegelijk een mogelijkheid zou zijn in de realiteit, namen ze aan dat de fundamentele realiteit niet zozeer ��n was, maar veelvuldig. Dat wil zeggen dat de primaire bestanddelen, waaruit de fundamentele realiteit bestond, zelf weliswaar eeuwig en voor geen verandering vatbaar waren, maar ze op verschillende wijzen met elkaar in verbinding konden treden. Deze verbindingen zijn niet vast en vallen na een bepaalde tijd weer uit elkaar.
Het is nu zo dat er in werkelijkheid niets onstaat of vergaat. Sterker nog de werkelijkheid zelf verandert niet. Het enige wat er gebeurt is dat de constituerende elementen voortdurend hergroeperen.
Hoewel er meerdere aanhangers zijn geweest behandel ik nu nog maar een van de Pluralisten en waarschijnlijk is dit ook wel de beroemste. Zijn naam is Empedocles van Arigentum, hij was een veelzijdig man die zowel in de politiek als op religieus gebied actief was. Van de fundamentele realiteit dacht hij dat ze bestond uit vier elementen, nl. aarde, water, lucht en vuur, deze "elementen" waren alle in gelijke hoeveelheden aanwezig in de wereld. Het samen komen en weer uit elkaar vallen van de elementen, dat voor de verdurend veranderende ervaringswereld zorgde, werd veroorzaakt door twee tegengestelde krachten, die net als de elementen ongeboren en onvergankelijk zouden moeten zijn.
� copyright Harmen Alfred Leusink, 1998. All Rights Reserved.