|
- 'de gezichtslijn
of het gezichtsveld;
- hetvullen en
ledigen van de tribunes;
- een voetbalveld
van internationale afmetingen;
- een sintelbaan
met vlakke bochten
- en ter overweging
de volgende punten: de toeschouwerd zoo dicht mogelijk om het veld,
zodat de afstand niet te groot wordt; nergers een hindernis in het gezichtsveld
en elke plaats, zonder uitzondering, moet het geheele veld met uitloopen
kunnen overzien.'
Met deze punten in
het achterhoofd werden 3 plannen gemaakt:
- Plan A: Dat 60.000
tot 65.000. toeschouwers zou bevatten en op de hoek van de Charloise
Lagedijk zou komen.
- Plan B: Zou ook
op de hoek van de Charloise Lagedijk komen en 25.000 tot 30.000 plaatsen
gaan bevatten.
- Plan C: Met een
capaciteit van 25.000 tot 30.000 toeschouwers en zou in de Varkensoordpolder
komen staan.
In maart 1934 waren
er nog twee plannen over namelijk: Plan A en plan B.
De beslissing viel op de algemene vergadering van 21 maart 1934. Met 127
tegen 28 stemmen en 5 blanco werd er tot uitvoering van plan A overgegaan.
Nu
komen de zakelijke problemen om de hoek kijken. Hoe moet de zaak gefinancierd
worden en hoe kreeg men de gemeente enthousiast?
Van
Zandvliet had contacten met de Rotterdamse zakenwereld die de hele zaak
een positieve draai gaven. Een dezer contacten was o.a. de heer D.G. van
Beuningen, directeur van S.H.V. en houder van een aantal commissariaten.
Drie commissariaten waren voor Feyenoord van groot belang President-commissaris
P. Smit jr., president-commissaris van de NV Mij. tot exploitatie van
Onroerende goederen 'Varkenoord 1917' en president-commissaris van de
Rotterdamsche bank. Waarom waren deze zo belangrijk?
'Varkenoord
1917' bezat een stuk grond tussen de rivier en het spoorwegemplacement.
P. Smit was de grootste aandeelhouder van dat stuk grond. De grond was
gekocht om eventueel voor arbeiders in Rotterdam woningen te bouwen, zodat
men dicht bij het werk kon wonen. De gemeente had voor 1920 al beloofd
een bestemmingsplan te maken. Dit kwam echter maar niet af. Er ging ook
het gerucht, dat men het terrein voor industrie wilde bestemmen.
De aandeelhouders vonden dit echter een slecht idee. Nu zagen 2 personen
hun kans. Van Zandvliet om Feyenoord aan een stadion te helpen en van
Beuningen om het terrein industrie vrij te houden. Maar de gemeente bleef
dwars liggen, dit vooral wegens het feit dat men in een crisistijd leefde
en er geen geld was voor zo'n hoge uitgaven. Van Zandvliet besprak de
zaak met Van Hasselt van de Kamer van Koophandel. Met zijn hulp werd in
de vergaderzaal van de Kamer van Koophandel een vergadering belegd, waar
de meest vooraanstaande zakenmensen van Rotterdam aanwezig waren.
Deze
vergadering vond plaats op woensdag 29 maart 1933. In deze vergadering
werd besloten aan het gemeente bestuur een petitie te zenden, waarin door
de Rotterdamse zakenwereld werd aangedrongen op medewerking. Daarin stond
ook, dat Feyenoord met eigen middelen, waaronder leningen, het stadion
wilde bouwen, maar dat hun het geld ontbrak voor de aanleg van riolering,
straten enz. Kort hierna zag B. en W. in zijn vergadering aanleiding om
aan de wensen van Feyenoord enigszins tegemoet te komen. De gemeente bedacht
dat men door de aanwezigheid van het stadion inkomsten kon krijgen uit
vermakelijkheidsbelasting.'Men zal weten en beseffen dat Roterdam een
gezellige stad is', aldus Meerum Terwogt, sportredacteur van de Nieuwe
Rotterdamsche Courant. In november 1933 gaf de gemeenteraad gehoor aan
de vraag van Feyenoord om te mogen bouwen. Nu moesten de financiële
problemen nog overwonnen worden. Hoe financierde men de gehele zaak?
Weer
kwam het contact dat Van Zandvliet had met Van Beuningen goed van pas.
Deze liet de Rotterdamsche Bank een financieel plan opstellen. Er werd
een NV opgericht met een aandelenkapitaal van f 400.000,- verdeeld in
2000 aandelen A van f 100,- en 2000 aandelen B van f 100,-. Tevens kwam
er een obligatie lening van f 800.000,-. Bij ieder aandeel B moest men
vier obligaties nemen.
Op
30 april kwam de ministeriële goedkeuring voor het starten van de
N.V. Stadion Feijenoord. Het bouwbedrijf Van Eesteren werd benaderd voor
het bouwen van het stadion. Van Eesteren was toen nog een kleine aannemer.
Hij was een zoon van Van Eesteren, deelgenoot van Aannemings Mij. Boele
en Van Eesteren in Den Haag. J.P. van Eesteren was in 1930 zelfstandig
begonnen, wat zijn vader geen bezwaar vond mits hij zich in de regio Den
Haag ging vestigen.
In 1935 werd Van Eesteren medegedeeld dat hij het werk kon krijgen mits
hij genoegen nam met een totaalbedrag van f 850.000,- ; f 600.000,- aan
contanten en f 250.000,- in de vorm van aandelen B en obligaties.
|
