Γαλλορωσική
παραγωγή 1993. Σκ. Νικήτα Μιχάλκοφ. Δ.: 100΄. (Visual).
Ο Νικήτα Μιχάλκοφ επί δώδεκα χρόνια κινηματογραφούσε την κόρη του Άννα,
ρωτώντας την διάφορα πράγματα, από την δική της καθημερινότητα μέχρι τα
προβλήματα ύπαρξης της ΕΣΣΔ. Η μικρούλα κάνει τα δικά της σχόλια για τον
κόσμο που την περιβάλει και ο πατέρας της ντύνει τον λόγο της με θαυμάσιες
εικόνες της ρωσικής επαρχίας. Ουσιαστικά όμως αυτό που προβάλλεται μέσα
απ΄ τα λόγια της μικρής Άννας, δεν είναι οι απόψεις της οικογένειας της
για τον κόσμο και ακόμη περισσότερο οι απόψεις του καθεστώτος μέσα στο
οποίο έχει διαπαιδαγωγηθεί;
Πέρα όμως από αυτές τις ουσιαστικές ενστάσεις αυτό που κάνει ενδιαφέρον
αυτό το ντοκιμαντέρ, είναι η συμπύκνωση του περάσματος του χρόνου, καταγραφή
που πολλές φορές γίνεται με την χαρά του ηδονοβλεψία. Μήπως όμως αυτό δεν
είναι ο κινηματογράφος;
Αγγλική
παραγωγή 1997. Σκ.: Μαρκ Χέρμαν. Ηθ.: Γουάν Μακ Γκρέγκορ, Πητ Πόστλουέητ,
Τάρα Φιτζέραλντ. Δ.: 107΄. (Visual).
Στο "Άντρες με τα όλα τους" οι άνεργοι εργάτες κατεβάζουν τα παντελόνια
τους προκειμένου να τα βγάλουν πέρα, στην ταινία του Χέρμαν μια τοπική
μπάντα, εν μέσω απεργιών και άτεγκτων πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης
Θάτσερ, γίνεται ο "μπροστάρης" στη θέση του διαλυμένου συνδικαλιστικού
κινήματος. Οι ¨Βιρτουόζοι" είναι ένα γλυκόπικρο σχόλιο για τις χαμένες
ζωές των άνεργων ανθρακωρύχων, για το βάλτωμα της πολιτικής και του συνδικαλισμού.
Όλα αυτά τα θέματα δεν προσεγγίζονται με τον βαρετό σοσιαλρεαλιστικό τρόπο
παλαιότερων πολιτικών ταινιών, αλλά με ισχυρές δόσεις χιούμορ και πάνω
απ΄ όλα με την καταγραφή της καθημερινότητας των εργατών και της υπερπροσπάθειας
της τοπικής μπάντας να συμμετάσχει στον εθνικό διαγωνισμό μουσικής... Κρίμα
που την προηγούμενη σεζόν καταπλακώθηκε υπό το βάρος του Μπάτμαν και του
Con Air.
Ιαπωνική
παραγωγή 1993. Σκ.: Ακίρα Κουροσάβα. Ηθ.: Τατσούο Ματσουμόρα, Κάχο
Καγκάουα, Κιόκιο Καγκάουα.
Ο "Δάσκαλος", ένας γέρος καθηγητής, συνεχίζει έως και τον θάνατό του
το 1977 να συναντάται τακτικά με τους πρώην φοιτητές του. Αυτή τους η σχέση
ξεκινά από τις αρχές της δεκαετίας του ΄40 και ουσιαστικά είναι μια πορεία
σε μια κοινωνία που αλλάζει διαρκώς. Αυτή η ομάδα με επικεφαλής τον Δάσκαλο,
θα κρατήσει τους δικούς της κώδικες συμπεριφοράς. Κάποιες φορές αυτές οι
συναντήσεις θα τους κάνουν να αισθανθούν την ματαιότητα και την τραγικότητα
της ανθρώπινης ύπαρξης, άλλες την δύναμη της αγάπης και της φιλίας και
τέλος το τέλος της διαδρομής, τον θάνατο και την συμφιλίωση μαζί του.
Η 27η και τελευταία ταινία του αποτελεί ουσιαστικά την διαθήκη ενός
μεγάλου δημιουργού που σφράγισε με το έργο του τον παγκόσμιο κιν/φο.
Η ταινία κυκλοφόρησε σε βιντεοκασέτα μόλις μερικές ημέρες πριν από
τον θάνατό του. Μην την χάσετε.
Αγγλοαμερικανική
παραγωγή 1996. Σκ.: Κένεθ Μπράνα. Ηθ.: Κ. Μπράνα, Τζ. Κρίστι, Μπ. Κρίσταλ,
Ζ. Ντεπαρτιέ, Τσ. Ήστον, Ντ. Τζάκομπι, Τζ. Λέμον, Ρ. Ουίλιαμς, Κ. Γουίνσλετ.
Δ.: 125΄. (Home Video Hellas).
Ο Ινοσέντι Σμοκτουνόφσκι και ο Λόρενς Ολίβιε, σε παλαιότερες δεκαετίες
στοίχειωσαν τις κιν/φικές αίθουσες ερμηνεύοντας με ξεχωριστή ένταση και
πάθος την προσωπικότητα του τραγικού ήρωα του Σαίξπηρ. Έτσι δημιουργήθηκαν
δύο σχολές και δύο ομάδες θεατών οι οποίες μέχρι σήμερα δεν είχαν κανένα
σοβαρό αντίπαλο για να "αναμετρηθούν". Η ερμηνεία του Μελ Γκίμπσον
στον σχετικά πρόσφατο ¨Άμλετ" του Τζεφιρέλι μόνο ως αστεία μπορεί
να εκληφθεί.
Ο Κένεθ Μπράνα, αυτός ο δαιμόνιος και πολυπράγμων άγγλος ηθοποιός,
εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως σκηνοθέτης του κιν/φου το 1989 με τον
"Ερρίκο τον 5ο". Η τελευταία του ταινία, ο "Άμλετ", είναι η
πιο φιλόδοξη έως σήμερα ταινία του, αφού για πρώτη φορά αποκαθίσταται ο
σαικσπηρικός λόγος σε όλη του την έκταση. Άμεσο αποτέλεσμα ήταν η διάρκεια
της ταινίας να φθάσει τις τέσσερις ώρες (είναι κρίμα αλλά η βερσιόν που
παρουσιάζουμε είναι μόλις 125 λεπτών. Ακατανόητο το πετσόκομμά αυτής. Λες
και οι βιντεοφάγοι της σειράς θα επιλέξουν να δουν Άμλετ, λόγω της μικρής
διάρκειας. Και πάλι αίσχος!). Τα εντυπωσιακά σκηνικά και το σπουδαίο καστ,
προσδίδουν στο φιλμ μεγαλείο αντάξιο του θέματός του.
Aμερικάνικη
παραγωγή 1996. Σκ.: Ανγκ Λι. Ηθ.: Κέβιν Κλάιν, Τζόαν Άλλεν, Σιγκούρνι Γουήβερ.
Στην Αμερική του Νίξον, λίγο πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο Γουότεργκειτ,
δύο οικογένειες που ζουν σε διπλανά σπίτια, βιώνουν την ελευθεριάζουσα
πραγματικότητα της εποχής.
Οι μεγάλοι, ζουν μέσα στην υποκρισία, ξενοπηδιούνται και δεν δίνουν
δεκάρα για τίποτε. Τα παιδιά εκβιάζονται από τα ήθη της εποχής να ζήσουν
κι αυτά έντονα, με σεξ, ναρκωτικά και τον πόθο της ενηλικίωσης. Όλοι αυτοί
οι μεσοαστοί που δεν παίρνουν χαμπάρι για τις συμπαντικές αλλαγές που θα
έρθουν σε μερικά χρόνια, θα έρθει η στιγμή που θα ανακαλύψουν την κενότητα
των πράξεών τους και τις ευθύνες που τους αναλογούν.
Ο εξαιρετικός Άνγκ Λι (Γαμήλιο πάρτι, Φαί, ποτό, αρσενικό, θηλυκό,
Λογική και ευαισθησία) αν και ταϊβανός με αυτή του την ταινία αποδεικνύεται
ως ένας σπουδαίος ανατόμος της αμερικάνικης κοινωνίας του ΄70. Δίχως κραυγές,
συναισθηματισμούς και ηθικολογίες, ξεσκεπάζει την ένοχη στάση μιας
ολόκληρης γενιάς.
Η "Παγοθύελα", μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, αγνοήθηκε
επιδεικτικά από την Αμερικάνικη Ακαδημία των Όσκαρ. Πήρε όμως το βραβείο
σεναρίου στο φεστιβάλ Κανών. Άκρως ποιητική και καίρια η μουσική του Μάικλ
Ντάνα (Γλυκό πεπρωμένο).
Μην την χάσετε.
Aμερικανορωσική
παραγωγή 1996. Σκ.: Σεργκέι Μπορντώφ. Ηθ.: Δ.: 95΄. (Visual).
Δύο Ρώσοι στρατιώτες συλλαμβάνονται από μια ομάδα Τσετσένων ανταρτών
προκειμένου να ανταλλαχθούν με τον γιο του αρχηγού του χωριού που βρίσκεται
κρατούμενος στα χέρια των Ρώσων. Σε δύο ταυτόχρονες αποτυχημένες προσπάθειες
αποδράσεις, Τσετσένος και Ρώσος θα σκοτωθούν. Ο επιζήσας Ρώσος, αν
και αιχμάλωτος, σταδιακά έρχεται σε επαφή με αυτόν τον παράξενο και εντελώς
ξένο σ΄ αυτόν πολιτισμό, γνωρίζοντας όμως παράλληλα ότι ολόκληρο το χωρίο
ζητά να εκδικηθεί στο πρόσωπο του το θάνατο του γιου του αρχηγού.
Ο Μπορντώφ, απαγορευμένος στη χώρα του, στα χρόνια του Μπρέσνιεφ και
του Γκορμπατσόφ, ζει και εργάζεται τόσο στην πατρίδα του όσο και στην Αμερική.
Στη χώρα μας είναι γνωστός από το παλαιότερο "Η Ελευθερία είναι ο Παράδεισος".
Ο "Αιχμάλωτος...", που ήταν υποψήφιος και για το Όσκαρ καλύτερης ξένης
ταινίας, είναι αναμφίβολα μια από τις καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες της
δεκαετίας. Θρήνος για την έκπτωση του ανθρώπου και νοσταλγία γι΄ αυτό που
ήταν και γι΄ αυτό που δεν θα γίνει ποτέ, διαποτίζουν κάθε λεπτό του φιλμ.
Αυθεντικά συναισθήματα σε μια σκληρή εποχή. Η -προσωρινή - νίκη του ανθρώπου.
Video προτάσεις Ιουλίου (τεύχος Ιουλίου)
Δώδεκα ταινίες με νόημα και γεύση ( τεύχος Απριλίου)
Επιλογές Μαρτίου (τεύχος Μαρτίου)
Τρόμος στη μικρή οθόνη ( τεύχος Φλεβάρη)
Χριστουγεννιάτικες ιστορίες ( τεύχος Γενάρη)
Tσάι και συμπάθεια ( τεύχος Νοεμβρίου - Δεκεμβρίου)
Σκηνοθέτες Ελληνικής καταγωγής( τεύχος Οκτωβρίου)
Επιστροφή
στο ΕΧΙΤ