Gecenin simsarlarından bir hediye bu: gezgin ve özgür yalnızlığım. Sokak ortası yürüyorum. Askeri bir hastanenin mecburi mahkumiyetinin insanlara sunduğu  demir çitlerin dibinde sızmış bir ayyaş. Birazdan oradan kaldıracaklar. Disipline direniyor ayık kalmış son tutkuları ile: Biz mi  içerideyiz, onlar mı dışarı da...

“Ne önemi var ki!”

Öyle içmişim ki bir gece, kalemim dönmüyor sivri ucundan, düşüncelerim çözülmüş bir kördüğüm: yazdıklarımı anlamak mı...

“Ne önemi var ki!”

Sözde serseriler ahkam kesmekte önümden, gecenin kör karanlığı ve ıssızlık, belli ki korkmuşlar. Hani bir laf atsam, kapışsak sokak ortasında ...

“Olmaz ki!”

Ev de annemler hala yatmamışlar. Taktığım kolye, tişörtüm, pantolon vs.. sevmedikleri her şeyim hala üstümde... Beş dakika sonra çıkarırım belki:

“pasifize mi oldum ne!!!”

Ben mi kimim?

“Ne önemi var ki?”